Hz. Üseyd ibni Hudayr Medineliydi. Ensarın önde gelenlerinden biriydi. Yanık sesiyle pek güzel Kur'an okurdu.
Kur'an'ı çok severdi. Peygamber efendimiz, "Üseyd ibni Hudayr ne iyi insan" diye onu takdir eder, iltifatta bulunurdu.
Gecelerin birinde Üseyd harman yerinde Kur'an okuyordu.
O sırada yanında atı vardı.
Sağlamca bağladığı halde at birden şahlanıverdi.
Üseyd buna anlam veremedi, okumaya devam etti. Derken at yine şahlandı. Üseyd duraladı.
Acaba hayvan bir şeyden mi ürkmüştü.
Sebebini bilemedi, kaldığı yerden okumaya devam etti. At üçüncü defa şahlanınca Üseyd okumayı bıraktı. Korktu. Zira atın yanında oğlu yatıyordu; hayvan çocuğa bir zarar verebilirdi.
O sırada Üseyd başını kaldırıp yukarı baktı. Orada içinde pırıl pırıl kandiller yanan, buluta benzer bir şey gördü.
Daha sonra o bulut göğe doğru yükselip kayboldu.
Sabahleyin doğruca Resulullah'ın yanına gitti ve geceleyin başına gelenleri anlattı.
Efendimiz konuyu anlamıştı:
"Keşke okumaya devam etseydin, Üseyd!" buyurdu.
"Okudum" dedi Üseyd, "At yine şahlandı." "Ah Üseyd" buyurdu Resulullah. "Yine de okusaydın" Üseyd yine de okumaya devam ettiğini söyleyince Allah'ın sevgili Elçisi;
"Olsun, sen yine de okusaydın" buyurdu.
Üseyd oğlunun ata pek yakın olduğunu, atın onu çiğnemesinden korktuğunu sonra da o ışıklı cisimlerin göğe yükseldiğini anlatınca Peygamber Efendimiz şöyle buyurdu:
"O gördüğün şeyler meleklerdi.
Seni dinlemeye gelmişlerdi.
Eğer okumaya devam etseydin, sabaha kadar yanından ayrılmazlardı. Sabahleyin de onları herkes görürdü."